[NC] FIC Don’t Say Goodbye chapter 33

[NC] FIC Don’t Say Goodbye chapter 33


“หมีน้อย แจจุง…….” ไม่ทันที่คำพูดใดๆ จะเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากบาง เสียงหวานก็ต้องกลืนหายเข้าไปในลำคอตามเดิม เมื่อริมฝีปากหยักของคนข้างหลัง ประทับลงมาบนเรียวปากบางของคนด้านหน้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนจะต้องปิดลง เพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่แล่นปรี่ขึ้นมาในใจ


เรียวลิ้นร้อนขับเคลื่อนไปไล่เลียที่ริมฝีปากบางของคนตรงหน้า ก่อนจะได้รับคำอนุญาตโดยการเปิดโพรงปากบางเพื่อให้อีกคนเข้าไป

ลิ้มลองความหอมหวาน ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปเกี่ยวกระหวัดเข้ากับเรียวลิ้นบางของอีกคน ลิ้นร้อนดุนดันกันไปมา กินเวลาเนิ่นนาน จนน้ำ

ใสๆ ไหลลงมาจากมุมปาก แต่แล้ว มือหนาเลื่อนไปเค้นคลึงยอดอกสีหวานของคนตรงหน้า จนเกิดเสียงครางอื้ออึงออกมาจากลำคอ

เพรียวระหง


ริมฝีปากของทั้งคู่ยอมผละออกจากกัน ก่อนใบหน้าคมจะเลื่อนไปซุกไซร้เข้าที่ซอกคอขาวหอมกรุ่น นัยน์ตาหวานหลับพริ้มซึมซับ

ความรู้สึกที่คุ้นเคย สัมผัสที่คุ้นเคย เหมือนคนรักของตัวเอง ยุนโฮ แต่คนตรงหน้านี้ ไม่ใช่ ร่างบางกลับเห็นคนตรงหน้านี้เป็น หมีน้อย

เพื่อนสนิทของตัวเองเท่านั้น


เรียวลิ้นร้อนไล่เลียไปตามแผ่นหลังเนียนละเอียด ริมฝีปากอิ่มกดจูบลงไปนลาดไหล่บาง


“อื้ม ย….ยุนโฮ ” เสียงหวานครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพราะสัมผัสที่คุ้นเคย เหมือนยุนโฮ

มือหนาเลื่อนลงไป สัมผัสแกนกายสีหวานของคนด้านหน้า ที่กำลังสั่นระริกอยู่ใต้น้ำ เพราะโดนปลุกปั่นอารมณ์


ยุนโฮค่อยๆ เค้นคลึงแกนกายสีหวาน ช้าๆ แต่ก็เรียกเสียงครางหวานจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

“ฮ่า อึก ยุน ยุนโฮ ” เสียงหายใจหอบดังลั่นห้องน้ำกว้าง แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างเร็ว


เรียวปากหนาของร่างสูงยังคงจุมพิตอย่างแรงบนผิวเนียนของร่างบาง จนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบอยู่ทั่วแผ่นหลังบอบบาง แต่มือหยาบก็ยัง

คงเค้นคลึงเจ้าแกนกายน้อยของคนด้านหน้า จนเริ่มจะรู้สึกว่า มันเริ่มจะแข็งขืนขึ้นมาจนยุนโฮรู้สึกได้


“อ๊า แฮ่กๆ ….ย ….ยุนโฮ ฮ๊า ” เสียงครางกระเส่าดังลั่นห้องน้ำกว้าง เสียงครางหวานที่ปลุกปั่นจนอารมณ์ความต้องการของคนด้านหลังเริ่มพุ่งสูงขึ้น จนเจ้าลูกชายตัวร้ายกำลังแข็งขืนตั้งชันอยู่ใต้พื้นน้ำ


มือหนารูดขึ้นลงที่แกนกายสีหวานเพื่อเรียกอารมณ์ให้คนตรงหน้า



อยากครอบครองคนตรงหน้าเหลือเกิน อย่างครอบครองเอาไว้เพียงแค่คนเดียว อย่างน้อย ชื่อที่ร่างบางครางออกมา ด้วยอารมณ์สุขสม ก็เป็นชื่อของตัวเอง ถึงแม้ว่า คนตรงหน้าจะได้เห็นตัวเองเป็นยุนโฮ แต่ยังไง เค้าก็ยังเป็นยุนโฮคนเดิม ยังดี ที่คนตรงหน้า จำสัมผัสแห่งความรักของตัวเองได้


แผ่นหลังบางพิงเข้ากับแผ่นอกแกร่งของคนด้านหลัง แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากอิ่มเผยอออกพร้อมส่งเสียงครางกระเส่า เพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง


เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แกนกายสีหวานเริ่มที่จะบวมเป่งจนคับแน่นมือหนาของร่างสูงด้านหลัง ร่างบางกระตุกอย่างแรง พร้อมๆ กับน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลพุ่งออกมาจากแกนกายสีหวานจนปนเปื้อนไปกับน้ำ


“อ๊า ” ร่างบางพิงตัวเข้ากับอกแกร่งของคนข้างหลังอย่างหมดแรง เสียงหอบหายใจดังเพิ่มมากขึ้นจากคนข้างหน้า
มือหนาเลื่อนไปจัดให้ผมสีน้ำตาลเปียกน้ำ ทัดเข้าที่ใบหูบางเพื่อไม่ให้มันปิดบังใบหน้าหวานที่แดงก่ำ ริมฝีปากหยักถูกลากผ่านพวงแก้มใสของคนตรงหน้า


“ฉันรักนาย เด็กน้อย ” ใบหน้าคมซุกเข้ากับซอกคอขาวของร่างบาง นัยน์ตาหวานค่อยๆ เปิดออกช้าๆ ก่อนสติทุกอย่างจะกลับคืนมา เมื่อรับรู้ว่า คนข้างหลัง คือ หมีน้อย ไม่ใช่คนที่รออยู่ ยุนโฮ

“อ๊า หมีน้อย ไม่นะ ” ร่างบางขืนตัวจากอ้อมกอดอันอบอุ่นที่ถูกมอบมาให้จากคนด้านหลัง ก่อนใบหน้าหวานจะฉายไปด้วยแววหวาดกลัว


ทั้งสองประจันหน้าเข้าหากัน


“ทำไมหมีน้อยทำแบบนี้ อ่ะ ” ใบหน้าหวานฉาบไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนขาเรียวยาวจะก้าวพาตัวเองออกจากอ่างน้ำ และนำเสื้อคลุมอาบน้ำที่ตั้งอยู่ข้างๆ ขึ้นมาสวมใสเพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง และเดินออกจากห้องน้ำไป



ใบหน้าคมก้มลงอย่างรู้สึกผิด กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เพราะอารมณ์ความต้องการของตัวเอง แต่เมื่อก้มลงดู เจ้าลูกชายตัวร้ายที่กำลังแข็งขืนตั้งชันอยู่ภายใต้พื้นน้ำ มือหนาก็เลื่อนลงไปจัดการระบายอารมณ์ที่ยังคั่งค้าง ของตัวเอง




เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำกว้างพร้อมสวมชุดนอนเนื้อดี แต่ก็พบเข้ากับ ร่างบางของอีกคนที่นอนราบอยู่บนเตียงกว้าง หันหลังให้กับตัวเอง ขาเรียวยาวก้าวพาตัวเองไปยังเตียงนอนกว้าง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างหลังคนอีกคน


“แจจุง หมีน้อยขอโทษ ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เมื่อรู้ว่าอีกคนยังไม่หลับ
แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบกลับมา ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างร่างบาง แขนเรียวโอบรัดเอวบางของคนตรงหน้า


“แจจุง ขอโทษ แจจุงโกรธหมีน้อยเหรอ ” ร่างบางหันมาประจันหน้าเข้ากับหมีน้อยที่กำลังส่งเสียงโอดครวญขอโทษอยู่ด้านหลังตัวเอง


“คราวหลังหมีน้อยอย่าทำแบบนี้อีกนะ แจจุงไม่อยากให้ยุนโฮรู้ ว่าแจจุงยอมให้คนอื่นแตะต้องร่างกายตัวเอง ถ้ายุนโฮรู้ ยุนโฮต้องโกรธมากแน่ๆ”ริมฝีปากหยักยกยิ้มกับคำพูดของคนตรงหน้า ที่แสดงถึงความซื่อสัตย์ที่มีต่อตนเอง

“ครับ หมีน้อย สัญญา ”

“แต่ หมีน้อยนี่ เหมือนยุนโฮจริงๆ เลย” แจจุงทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงตรงหน้าได้เป็นอย่างดี


“นอนเถอะนะครับ ” มือหนาเลื่อนไปนำผ้าห่มผืนหนาที่พับเรียบร้อยอยู่ปลายเตียงให้ขึ้นมาปกคลุมร่างบางเพื่อให้ความอบอุ่น
ร่างบางซุกตัวเองเข้าหาคนตรงหน้า ก่อนแขนเรียวจะยกขึ้นโอบรอบเอวหนาของอีกคนอย่างเคยชิน